این متن ، یادداشتی است که پارسال به مناسبت باخت یوونتوس در فینال جام باشگاه های اروپا نوشتم . امسال فقط یه فرق کوچیک با پارسال داره ، دیگه به احتمال خیلی زیاد ، بوفونی برای فصل جدید نخواهد بود! دیگه واقعا داریم پیر میشیم!
نوشته های یک هوادار :
میخوام یه اعترافی بکنم!
من خودمم هیچ وقت نفهمیدم چرا و چطور عاشق میشم!
فقط میدونم که من اون شب
تو خرداد 14 سال پیش
عاشق شدم!
همه همیشه عاشق قدرتمندترین ها میشن
همه دوست دارن طرف پیروز میدون باشن!
اما من نه! بنظرم باخت واقعی تره! انسانی تره!
و اون شب اون باخت و من عاشقش شدم!
بعد از اون شب دیگه نتونستم از یادش منفک شم!
چپ و راست راه میرفتم و از وجانتش واسه بقیه میگفتم!
دو سه سال اول عین یه ماه عسل گذشت!
خوب بود
هرچند که جام اصلی رو نبرد!
ولی خب بدم نبود!
اما 2006
هنوز طعم شیرین قهرمانی ایتالیا رو تو دهنمون درست مزه نکرده بودیم که
کابوس شروع شد!
همه می گفتن تقلب کرده!
همه میخواستن کاری کنن تا اسمش برای همیشه از ذهنم پاک بشه!
دیگه به هرکی میگفتم من تو عشقش گرفتارم!
بهم میخندید!
هیچ وقت یادم نمیره که هر روز میرفتم روزنامه میخریدم تا شاید یه ستون،یه عکس یا یه پوستر ازش گیر بیارم!
اون موقع ها مثله الان انقد اینترنت در دسترس نبود،یا اگه بود،محتوای فارسی وجود نداشت!
خییییلیا رفتن خلاصه
میگن عیار واقعی آدم ها تو روزهای سخت مشخص میشه!
بعضی ها هم موندن!
خییلی سخت بود ولی بلاخره گذشت!
اون برگشت
چند سال اول هم تعریفی نداشت!
اما به مرور بهتر شد
خوب شد
عالی شد!
رسید به جایی که دیگه فقط یه قدم تا پیروزی نهایی فاصله داشت!
اما بازم باخت!
و ما بازهم عاشقش شدیم!
اون هنوز هم وقتایی که فاصله ای با قرمانی نهایی نداره،میبازه
ولی ما با هر باختش بیشتر دیوونه اش میشیم!
اون میبازه ، ولی ما هرگز فینال 2003 با میلان رو یادمون نمیره
شاید ندود و دل پیرو وکامورانزی و ترزگه از فوتبال خداحافظی کرده باشن،ولی ماها یادمون نمیره فاتحان جام جهانی 2006 به خاطر تیمشون یک فصل رو تو سری ب توپ زدن!
ما ها یادمون نمیره اون موقع که بعضیا که تازه فهمیده بودن فوتبال چیه دنبال قهرمانا میرفتن،دنبال پیدا کردن یه خبر دو خطی از تیم محبوبت تو روزنامه های زرد ورزشی بودن چه حسی داره! ما ها یادمون نرفته ، همین که میتونی از تلویزیون بازی تیم محبوبت رو تماشا کنی،خودش چه حالی به آدم میده!
ما ها 2006 رو هرگز یادمون نمیره
ما از تیممون توقعی نداشتیم،همین که یه سهمیه ی اروپای خشک و خالی هم میگرفت واسه ما کافی بود،کونته که اومد،هیچکس باور نمیکرد مربی که بدلیل تبانی چند هفته ی اول فصل رو از روی سکو ها شروع کرد،اینجوری نتیجه بگیره!
آلگری که اومد هفته های اول بدترین نتیجه ی تاریخ یوونتوس بدست اومد،ولی یووه بازم برگشت !
من یوونتوسی ام، نه به این خاطر که دیگه الان مثل جووونیام!!! خیلی فوتبالی باشم یا عاشق کل کل با بقیه باشم و بخوام تو برد های تیمم دهن همه رو صاف کنم!
من یوونتوسی ام! چون یووه برام یه دنیا خاطره است ! چون داستان ایتالیا و یووه عین داستان زندگیه،پر از فراز و نشیب! تو هیچ موقع نمی تونی تشخیص بدی همون موقعی که مسرور از قهرمانی هستی،ممکنه چطوری با مخ بزننت زمین!
من عاشق یوونتوس ام،چون 5 فینال پیاپی اروپاییه که میبازه،این ینی زندگی،ینی وقتایی که دمه رسیدن به هدف،یهو باید ازش دست بکشی!
من عاشق یوونتوس ام،نه به خاطر اینکه گرون ترین تیم اروپاست! به خاطر اینکه سخت کوشه! بازیکناش هر چی دارن میزارن تا پیروز بشن!
من عاشق یوونتوس ام،چون با دیدن بوفون تو دروازه یادم میاد زندگی هنوز خوشگلیاش رو داره،هنوزم خیلی پیر نشدم!
من عاشق بوفون ام،چون دیدن بوفون منو میبره به اولین خاطرات محو فوتبالی ام!
یووه شنبه بازم منو عاشق خودش کرد!
اون بازم باخت و مثل درام فیلم های ایتالیایی
ناکام به خونه برگشت
هیچ قلبی ، نمی تونه به محض گرفتار شدن در دامشون ، به راحتی اون ها رو از خودش بیرون کنه
