فرسودگی
بنظر من یکی از مناسب ترین تعابیر برای آدم هایی می تونه باشه که در این روزها در این سرزمین دارن زندگی می کنن.
در این شرایط هرکس برای زنده موندن به یه چیزی پناه می بره.
یکی گربه میاره
یکی بچه دار میشه
یکی دو روز میره فستیوال بوشهر که بعد که دیدن داره بهت خوش میگذره زودی بیان تخته ات کنن
یکی هم مثه من
می ره توو غار تنهاییش و فیلمایی که دوست داره رو می بینه
سال ها پیش از تنها دوبار زندگی می کنیم نوشته بودم
یه تیکه داره فیلم که نگار جواهریان به آقاخانی میگه خیلی هوای آفتابی دوست داره. اما هوای فیلم ابریه.
جواهریان میگه با فک کردن به آفتاب، آفتاب درمیاد.
میگه اگه توام بهش فک کنی زورمون بیشتر میشه.
یه جای دیگه جواهریان میگه: اینا آنیسه است. هرکی یه دونه از اینا داشته باشه ینی شاهزاده است.
آقاخانی میگه: اینا که تیله ی معمولی ان؟
جواهریان می گه: نه، اینا فقط شکل تیله ی معمولی ان. میخوام یه دونه اش رو بدم به تو
آقاخانی: که ینی منم شاهزاده ام؟
جواهریان: آره، شاهزاده تقلبی.
این نظر شخصی منه، ولی بنظر من کار هنرمند عین سگ دروغ گفتنه.
کلا بنظرم هنر خیلی کار شرافتمندانه ای نیست. ولی اگه بشه برای چند لحظه و ثانیه، آدم اینجوری طعم تلخ شرایطی که توش گیر افتاده رو فراموش کنه، چرا که نه. پالتم با ادبیاتی مودبانه تر توو آهنگش همینو می گه:
با من خیال کن که به اعجاز شاعران
شب ها به سر رسید طوفان نشست و رفت
فعلا که بنظر میاد کاری از کسی ساخته نیست و همگی با هم و دور هم افسرده و فرسوده ایم.
فقط ایکاش یه جمعی یا یه نفر رو داشته باشیم که بتونیم واسه شون دروغ بگیم
بعد نوبت اونا بشه و اونا هم شروع کنن به دروغ گفتن
همینجوری نوبتی از دروغ های همدیگه ذوق کنیم
اصن ایکاش همه مون این دروغو باور کنیم که اگه با هم به یه دروغ فک کنیم
زورمون زیاد میشه.
