آغاز انتشار پادکست یکی نبود

هرگز

هیچ وقت

تصور نمی‌کردم خودم دو دستی در بدترین زمان و وضعیت ممکن

دست به انتشار پروژه‌ای بزنم که حداقل به زعم خودم

آخرین تیرم در مسیر آرتیست شدنه

سر خاطرات خیالی هیچ انتظاری برای دیده شدن نداشتم. یه کار کاملا شخصی بود

اما یکی نبود فرق داشت

با این دید یکی نبود رو شروع کردم که می‌خوام به همه‌ی اون گوساله‌هایی که فیلمنامه‌هام رو رد کردن و عملا باعث شدن سال‌هاست هیچ کاری نتونم بکنم بگم:

بیا (انگشت شصتم رو به عنوان موفقیت نشونشون بدم)

دیدید

کمدی غیرمبتذل اینه و می‌تونه به اندازه خودش مخاطب داشته باشه

حقیقت اینه که فیلمسازی و فیلمنامه نویسی کار خاصیه. از این جهت که تا سرمایه و حمایت نیاد پشتت، چیزی ساخته نمی‌شه و تا وقتی چیزی ساخته نشه، انگار تو هیچ کاری نکردی. به خاطر همین آدمایی که وارد این حرفه می‌خوان بشن معمولا وارد یه هزارتوی بی سر و ته میشن که خیلی وقتا نمی‌تونن از تهش بیان بیرون.

به عبارت دیگه، هیچ اثری ازشون تولید و منتشر نمیشه.

ایده تولید پادکست داستانی یکی نبود از همین مشکل اومد. پادکستی که عملا من برای هر اپیزودش دارم فیلمنامه می‌نویسم. من در نهایت تصمیم گرفتم خودم با امکانات محدود خودم داستان‌هام رو اینجوری بسازم.

راستش چند اپیزود دیگه هم ساخته بودم، اما شب انتشار اولیه، ینی شب ۱ بهمن بعد از مشورتی که با یکی از دوستان داشتم از انتشار اون اپیزودها منصرفش شدم و فعلا من موندم و این یکی اپیزود. اول گفتم بیخیال و با یک اپیزود که پادکست شروع نمیشه، اما بعد دیدم ماجرا به این سادگی نیست.

به شدت و به سرعت دوباره افسردگی اومد سراغم و در همین سه هفته‌ زمینم زد.

یکی نبود داشت ذهنم رو تسخیر می‌کرد. من به خودم قول داده بودم که کارهام رو منتشر می‌کنم. به خودم گفته بودم فوقش تهش شنیده نمی‌شه و شکست میخورم بازم. ولی اینکه کار رو ول کنم، اصلا هیچ جای ذهنم نبود!

این شد که در یک زمان بی‌ربط (الان شب ۲۳ بهمنه)

در یک موقعیت بی‌ربط (من واقعا الان هیچ اپیزودی به جز اون اپیزودهایی که تصمیم گرفتم منتشر نکنم توو گنجه‌ ندارم)

تصمیم به انتشار گرفتم

یه وقتایی حس می‌کنم، شاید بدم نمیاد شکست بخورم!

طبق معمول برم توو نقش قربانی که من تلاشم رو کردم و نشد و ...

همش به خودم میگم، آخه این چه شرایط پرتیه که داری کار رو منتشر می‌کنی. کاری که خودتم خوب می‌دونی، به هر حال از همون اول هم قرار نبوده مخاطب گسترده داشته باشه و جنس کمدی‌اش همه پسند نیست و ...

خلاصه‌ی نق زدن‌هام اینکه

اپیزود اول از پادکست یکی نبود

با عنوان شاید برای شما هم اتفاق بیفتد

منتشر شد.

بدون تعارف برای من افتخاری هست اگر کار رو بشنوید، برای بهتر شدنش بهم نظر بدید و احیانا اگر یک درصد دوستش داشتید، به دیگران هم پیشنهادش کنید.

ارادتمند شما

سعید مولایی

---

کست باکس پادکست یکی نبود

اینستاگرام پادکست یکی نبود 

کانال تلگرام پادکست یکی نبود

اتمام خاطرات خیالی پس از سه سال

بلاخره تموم شد

۳ سال طول کشید تا بتونم روایت کنم چی میشه آدم از این حس به یه نفر دیگه

می رسه به این حس که

رابطه ما خاله بازی بوده و سعید هیچ وقت در اون کاری که دوست داره هیچ پخی نمیشه

این قصه ایه که برای اکثر آدما احتمالا پیش اومده و خیلی اتفاق محیر العقولی برای من یکی نیوفتاده.

شاید تنها تفاوت من با سایر آدم ها در این بوده که سعی کردم یکبار، یه جایی از زندگیم

 اونجوری که دوست دارم خداحافظی کنم

و برای اینکار

نیاز داشتم به روایت کل داستان.

خاطرات خیالی رو در کست باکس و اسپاتیفای میشه شنید (چون محل آپلود اصلی اسپاتیفای بوده در کست باکس هم نیاز به فیلتر شکن دارید)

اما بنا به دلایلی، هیچ علاقه ای به شنیدن هیچ نظر یا بازخوردی نسبت به پروژه ندارم.

صرفا می خواستم بسازم و با بقیه به اشتراک بزارمش.

همین

این پروژه برای همیشه تموم شد.

این شعر منزوی (در این ویدیو با روایت رشید کاکاوند) به رغم زیادی سانتی مانتال بودن همراه روز و شب های من بوده و گفتم این آخر کاری

یه جا

به اشتراکش بزارم

 

خیال خام پلنگ من به سوی ماه پریدن بود
و ماه را ز بلندایش به روی خاک کشیدن بود

 

پلنگ من دل مغرورم پریدو پنجه به خالی زد
که عشق ماه بلند من ورای دست رسیدن بود

 

من و تو آن دو خطیم آری موازیان به ناچاری
که هر دو باورمان زاغاز به یکدگر نرسیدن بود

 

گل شکفته خداحافظ اگرچه لحظه دیدارت
شروع وسوسه ای در من به نام دیدن و چیدن بود

 

اگر چه هیچ گل مرده دوباره زنده نشد اما
بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود

 

چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می بافت ولی به فکر پریدن بود

 

پ.ن: این متن رو، در طول مرخصی چند ساعته، در وضعیت له حضور در دوره ی آموزشی سربازی پادگان ۰۲ ارتش نوشتم.

 اگه از وضعیت دیوانه کننده ی اونجا زنده نیومدم بیرون گفتم حداقل این پست، آخرین پست وبلاگم باشه.

زورم نرسید

آدما معمولا از ضعف ها، شکست ها و ناتوانی هاشون کمتر می گن.

ولی الان بحثم این نیست که چرا اینجوریه و بیاید از ضعف هامون بگیم و آی و وای و اینا.

میخوام اعتراف کنم

یکی از مهمترین چیزایی که در پایان دهه سوم زندگیم دارم میفهمم اینه که آدم باید حداقل خودش پیش خودش بپذیره یه عالمه ضعف داره. جالب ترین بخشش اینه که وقتی آدم از عمیق ترین ضعف های وجودش میگه، به طرز مضحکی احساس قدرت میکنه. انگار که رویین تن شده و خوب میدونه، دیگه دلیلی نداره برای ترس وجود نداره.

می خوام اعتراف کنم

من زورم نرسید پادکستی که دیشب منتشر کردم رو درست کنم. (ترجیحا بهتره قبل از خوندن ادامه ی متن، پادکست رو گوش بدید)

راستش این بخش از نوشته هم یه مقدار فنی یه، هم میشه بدون خوندنش به ادامه ی یادداشت پرداخت. به خاطر همین جداش کردم تا راحت تر بتونید از روش عبور کنید.

عملا مهمترین سکانس اپیزود دوم، سکانس خونه ی ساراست و بسیار مهم بود که بار احساسی قصه در این سکانس به درستی ایجاد بشه. ولی راستش بنظر خودم (و البته نظر دوستانم) نیمه دوم اون سکانس زیادی بیرون می زنه و انگار کارکتر سعید و سارا زیادی شلوغش میکنن.

در صورتی که در ورژن ها اولی که از اپیزود دوم ساختم با وجود اینکه نیمه ی دوم سکانس خونه دقیقا همین بود و نیمه اول نیاز به بازبینی اساسی داشت، اما نیمه ی دوم سکانس عالی کار می کرد و همه رو میخکوب میکرد؟ الان چه اتفاقی افتاده که نیمه ی دوم سکانس اونجوری که باید کار نمی کنه؟

حالا قضیه چی بود؟ در ورژن های ابتدایی هرچند شوخی های نیمه اول سکانس خونه یخ و بی مزه از آب درامده بودن و اصلا به همین خاطر تغییر کردن. ولی یه چیزی در اون ها بود که الان در این ورژن نهایی که منتشر شده وجود نداره.

کازابلانکا مشهور ترین عاشقانه ی جهانه و با اغماض زیاد میشه گفت، تصویری که این فیلم از رابطه ی یک مرد و یک زن میده، متداول ترین تصویر رویایی از رابطه ی دو عاشقه.

میبینید چطور برگمن در آغوش بوگارت پناه گرفته؟ میبیند چطور بوگارت مرد مقتدریه که یه زن می تونه در آغوش اون احساس آرامش کنه؟

در خط قصه هم، این بوگارت عه که با به خطر انداختن خودش برگمن رو فراری می ده. این قصه بنظرم با اغماض زیاد میشه ازش به عنوان یه کهن الگو یاد کرد. ینی داستان مرد قدرتمندی که خودش رو برای زنی که عاشقشه و از اون ضعیف تره به خطر می اندازه یکی از متداول ترین قصه های عاشقانه است.

(یادم نمیاد کجا، ولی مطمنم یه جایی از هلن فیشر هم یه چیزی توو این مایه ها که قضیه کاملا ریشه های بیولوژیکی هم داره خوندم)

برگردیم به پادکست

نیمه دوم سکانس خونه داره چی میگه؟ میگه کنترل اوضاع از دست همه و از جمله از دست کارکتر سعید خارج شده. خب قبلش باید عکس این قضیه، ینی یه کارکتر مرد قدرتمند که به خوبی اوضاع رو کنترل می کنه ساخته بشه تا بتونی در نیمه ی دوم بگی، هرچند کارکتر سعید سعی می کرد نشون بده اوضاع تحت کنترلشه، ولی هیچی تحت کنترلش نیست. ولی الان عملا با نیمه اول سکانس خونه فعلی داریم میگیم کارکتر سعید از همون اول هم آدم مقتدر و قدرتمندی نیست.

من این مساله رو به خوبی می دونستم و به اندازه ی موهای سرم این قسمت رو ویرایش کردم، ولی خب زورم بهش نمی رسید دیگه. درنمی اومد.

اپیزود اول این پادکست چهارشنبه، شب ۳ آذر منتشر شد و قرار بود قسمت دومش هفته ی بعد منتشر شه. اما حقیقت اینه که نتونستم کار رو اونجوری که می خوام جمع کنم و ۷ ماه طول کشید تا اپیزود دوم منتشر شه.

اونم در شرایطی که ۱۵ بار فایل صوتی ویرایش شد و انقدر این ور اون ورش کردم که الان فایل یه عالمه ایراد بزرگ و کوچیک داره، ولی گوش من چون خیلی این ترک رو گوش داده متوجه ایرادات نمی شد دیگه. خلاصه، بلاخره به این نقطه رسیدم که من زورم همین حد بود. منتشرش می کنم و می پذیرم که زورم به بیشتر از این نرسید.

صادقانه، خوب می دونم نه برای دیگران و نه حتی برای خودم مهم نیست که حالا یک سکانس از یک پادکست خیلی هم خوب درنیومده. چه اهمیتی داره واقعا.

می دونم

فقط خواستم از یک مورد کم اهمیت در زندگی شروع کنم و بگم، من زورم نرسید. شاید حتی یه وقتایی به لحاظ تکنیکی می دونستم باید چیکار کنم (یا بهتره بگم این توهم رو داشتم که می دونم کار درست چیه) ولی زورم نرسید دیگه.

یه حد بهینه ای وجود داره که آدم تا داخل ماجرا هم نیوفته اون نقطه رو پیدا نمی کنه، ولی از یه جایی به بعد به خودت میای و میبینی فقط داری بی خودی دست و پا می زنی و هیچ خروجی ای نداری. چون نمی خوای بپذیری که زورت همین قد بوده. زورت به حل این مشکل در زندگی نمی رسه.

همه ی این حرفا رو زدم تا به اینجا برسم که

من محدودیت هام رو نپذیرفتم و فقط دست و پا زدم

من زورم نرسید

و قرار نیست مثل بحث های انگیزشی بعد از کمی تعلیق با آب و تاب بگم، ولی با تلاش و کوشش رسید و ...

نرسید

تا حالا شده زور شما هم به مشکلاتتون در زندگی نرسه؟

تا حالا شده بعد از گفتن این حرف  ظاهرا متضاد، احساس قدرت کنید؟

بازگشت به وبلاگ

بلاخره برگشتم.

صادقانه این مدت خوب نگذشت.

ولی مهم اینه که میخوام انتشار پادکست خاطرات خیالی رو از روز سه­ شنبه رسما آغاز کنم و صمیمانه ازتون دعوت کنم تا اون رو بشنوید.

خاطرات خیالی رو می تونید از:

کست باکس

انکر

اسپاتیفای

تلگرام

و اینستاگرام (اگر از پادگیرها استفاده کنید، قطعا من خوشحال­تر میشم)

بشنوید.

این پادکست که روایتگر یک قصه­ ی عاشقانه است، در ۱۲ قسمت آماده شده و سه­ شنبه ی اول هر ماه منتشر میشه (متاسفانه به دلیل مسایل فنی امکان انتشار سریع­تر اپیزودها وجود نداره). اپیزود اول این پادکست مدت­ها قبل به صورت غیررسمی منتشر شد، اما انتشار رسمی پادکست خاطرات خیالی از سه شنبه شب و با انتشار اپیزود دوم آغاز میشه.

پانوشت ۱: به واسطه­ ی این یادداشت عملا دوره­ ی جدیدی در وبلاگ نویسی ­ام آغاز میشه.

امیدوارم این دوره بهتر وبلاگ­ داری کنم!

پانوشت ۲: از نیمه ­ی تیر ماه، انتشار پادکست دیگه ­ام که ژانر کمدی داره آغاز میشه. به زودی از اون پادکست هم بیشتر خواهم نوشت.

پانوشت ۳: ... (عطف به جمله­ ی دوم یادداشت)