طنز

یک آدم 

با کتونی آدیداس قدیمی 

که این روزا کارگرای ساختمانی می پوشن 

با شلوار پارچه ای کهنه و کمربندی که تا بالا 

ینی یه جایی حوالی کافیشن تنظیم شده 

با یه پیرهن ساده ی کهنه که روش کاپشن احمدی نژادی پوشیده شده 

و مرد 36،37 ساله ای که باتوجه به سبیل و رنگ صورت دست های کارکرده اش احتمالا از روستا برای کار به تهران اومده 

همه یک طرف ! 

و تعداد زیادی هدفون که از گردنش آویزون کرده و کارش که فروش هدفون کابل او تی جی و منوپد و رم ریدر و ... است هم یه طرف! 

واقعا احمقن آدمایی که میگن ما تو مملکتمون فقط غم و غصه و بدبختی داریم و چیزی برای خندیدن نداریم! 

 

هیچ جای دنیا به اندازه ی اینجا آدم نمی تونه بخنده! 

(اینو جدی میگم! واقعا بنظرم طنز،تو ایرانه که خیلی جواب میده و معنا داره واقعا ، نه اینکه بخوام مثل بعضی احمقا با کنایه بگم وای چقد ما بدبختیم و از این حرفا،واااقعا داستان زندگی ما و آدم های این کشور یه طنز فووووق العاده ان همشون)

محرومان از تحصیل

خیلی وقته که چیزی ننوشتم در این وبلاگ

 

این مساله البته دلایل متعددی داشت که از تنبلی من گرفته ، تا هزار و یک جور درگیری فکری این چند وقته هم بی تاثیر نبود.اما دیروز اتفاقی افتاد که بلاخره بحرفم اورد و واجب شد که راجع بهش حرف بزنم.

دیروز تو بازار تهران با یه سری پسر افغانی روبه رو شدم که سواد نداشتن و اصلا تاجایی که من فهمیدم ، حتی جای درستی هم برای خوابیدن ندارن،چرا که پدرمادرهاشون همه افغانستان بودن و اون ها رو فرستادن ایران تا کار کنن و احتمالا زندگی بهتری داشته باشن.ولی اونا حتی مدرسه نمی رن ، چرا که مهاجر غیرقانونی هستن  و اجازه ی درس خوندن ندارن .

بعضی اوقات از حرفای عجیب غریبی که بعضی از دوستان میزنن خندم میگیره وااقعا!

قطعا برای مردم و کشوری که هنوز تعداد قابل توجهی از آدم هایی که توش زندگی می کنن خوندن و نوشتن بلد نیستن!!!

بحث راجع به هوش مصنوعی و لزوم آینده پژوهی و هزار و یک چیز دیگه بیشتر یه جوک و شوخیه تا هرچی!

 این جا همین که ما وضعمون اینه خودش شاهکاره!

خلاصه که

هرچند جاهای خیلی زیادی مثل جمعیت امام علی خیلی خوب کار می کنن و تلاش میکنن شرایط بهتری رو برای این آدم ها رقم بزنن ، اما قطعا هنوز فاصله ی معنا داری تا رفع تبعیض داریم.

هنوز فاصله ی زیادی داریم تا بفهمیم ما مرکز عالم و برترین نژاد تاریخ بشریت نیستم!

همه ی دنیا هم لنگ ما ننشستن تا ما یه کاری بکنیم.

این هم وییس اون روز مزبور

محرومان از تحصیل

همینجا هم بگم داستانی که شنیدید کاملا واقعیه! 

داستان پسر بچه هاییه که تو همین دوران

تو پایتخت ایران

تهران ، حتی سواد خوندن و نوشتن هم ندارن و راستش رو بخواید ، فک می کنن بعیده کلا فرصت یادگرفتنش رو پیدا کنن هرگز