پیش نوشت: خب خدا رو شکر، مثل این که بخش زیادی از مردم، حداقل بخش زیادی از اطرافیان من سرشون شلوغه و کارهای متعددی دارن، به همین دلیل نمی رسن کل فایل مصاحبه ی جواد ظریف رو گوش بدن و صرفا هر طرف که سرمی چرخونم یک سری هایلات یکسان درباره ی مصاحبه ی ظریف می شنوم. اما من چون متاسفانه بنظر میاد آدم بیکاری هستم و آدم توو بیکاری حوصله اش سر میره بلاخره، بهتر دیدم با گوش دادن به فایل کامل خودم رو سرگرم کنم. این نوشتار رو به بهانه ی مصاحبه ی جواد ظریف نوشتم. هرچند که در حقیقت موضوعش چیز دیگری است.
هایلایت من از صحبت های جواد ظریف:
فارغ از اینکه چقدر با استدلال های ظریف برای اثبات کردن ادعاهاش موافق باشیم یا نباشیم و اصلا چقدر نظرسنجی به اصطلاح "دانشگاه مریلند" منبع معتبری هست یا نیست، اما نمیشه از گزاره هایی که جواد ظریف در این بخش از صحبت هاش مطرح میکنه و من صرفا به سه تاش اشاره میکنم به سادگی گذشت:
آیا مردم ما قهرمان پرستن؟
آیا مردم ما اینگونه قهرمانی رو، یعنی قهرمانی در میدان رو می پسندن؟
آیا مردم در نسبت میان دیپلماسی و میدان، میدان رو می پسندن؟
حتی در مورد نکته ی سوم که مجری مصاحبه به شدت با اون مخالفت میکنه، من تصور نمی کنم که قضیه انقدر راحت قابل اثبات یا رد کردن باشه. حداقل با توجه به مهمترین و شناخته شده ترین قهرمانان تاریخی این سرزمین، به نظر میاد بخشی از ماجرا در ناخودآگاه جمعی جامعه نهفته باشه و من فکر نمی کنم، در حد دیده های کف خیابونی آقای لیلاز، این بحث بتونه به سرانجامی برسه.
من خیلی آدم اهل مطالعه ای نیستم، احتمالا مطالب زیادی هم در این حیطه نوشته شده و من نتونستم پیدا کنم، ولی خب من الان مدتی هست که دارم میگردم به دنبال منابعی که در اون درباره ی ریخت شناسی و مطالعه ی قهرمان ایرانی بحث شده باشه و به شکل ساختارمند، بررسی کرده باشه که مردم چه افراد معاصر و تاریخی رو قهرمان میدونن و ویژگی های این قهرمانان چی هست، ولی خیلی موفق نشدم چیز بدرد بخوری پیدا کنم.
احتمالا من در زمینه ی مطالعات سینمایی، نادانسته هام کمی کمتر از سایر حیطه هاست. هرچند که حقیقتا در این زمینه هم بنظرم کار چندانی صورت نگرفته، ولی مثلا یکی از جالب ترین مقالاتی که وجود داره تصویر ستاره در سینمای ایران (مطالعه موردی ستاره زن نیمه دوم دهه 70) است. بحث مقاله هم اینه که هدیه تهرانی که ستاره ی نیمه دوم دهه ی هفتاده، چه ویژگی هایی داره و از رویکرد بازتاب اجتماعی استفاده میکنه و بحث میکنه که جامعه در اون دوره چه ویژگی هایی داشته که چنین کارکتری ستاره ی سینماش بوده.
من نه وزیر امور خارجه هستم و نه کسی باهام مصاحبه ای کرده که بخواد فایلش نشت بده! اما بلاخره میخوام از حقوق اولیه ی ایرانی بودن خودم استفاده کنم و همینجوری، یک ادعایی رو بدون منطق خاصی و صرفا از روی شهودم مطرح کنم:
جواد ظریف، این همه سال رفت و اومد و مذاکره کرد، ولی شاید عموم ایرانی ها، هنوز اون رو با جمله ی " هیچ وقت یک ایرانی رو تهدید نکن" بخاطر میارن.
آیا با مقداری اغماض، این خودش نمودی از درست بودن ادعاهای جواد ظریف نیست؟
پانوشت: من عذرخواهی می کنم که مجبورید یه جاهایی سخنان به اصطلاح مجری!؟ این مصاحبه رو گوش بدید. اگر حرف های ظریف نامفهموم نمی شد، حتما لیلازش رو کامل حذف میکردم.
سلام، خیلی من دنبال همچنین بحثی بودم ، تا جایی که من می دونم البته من خیلی سرچ نکردم، اما تا آنجا که من می دونم ، قسمت هایی از حرف هاش خیلیی توجه نشد.
یه جایی میگه که ما خودمون انتخاب کردیم بعد لیلاز میگه نه و بحث می کنه، خیلی ها به نظرم به اصل موضوع نپرداختند. همین موضوعیه که مردم جوگیر هستند ، تو مراسم تشییع مردم اصلاً گله وار قهرمان پرستی می کردند، حتی من تو اون زمان، کلاً فکر می کردم جای دیگری هستم، منظور ظریف به نظرم همین هست که مردم بین دیپلماسی و میدان ، میدان رو انتخاب کردند اما فراموش نکنیم انتخاب توده پروپاگاندا هست
به راحتی میشه مردم رو دور زد و هر بلایی سرشون آورد. یعنی تفکر جمعی بعضی اوقات واقعاً دیوانه وار با واقعیت جامعه فرق داره، حالا نمی دونم شاید تحقیقات زیادی صورت گرفته باشه، وقتی جامعه تک صدایی باشه خیلی بعیده بشه رفتار مردم رو پیش بینی کرد.
نمونه اش هم تو قرن بیشتم زیاد دیده ایم ، و تحقیقات وسیعی در آلمان WWII انجام شده که تحقیق کرده اند پرا وقتی تک تک مردم رو بررسی می کنند با رفتار جمعی همون آدم ها فرق داره