پوچی

احساس می کرد بیگانه است!

دقیقا همون طور که آلبر کامو تصویرش می کرد. یک بیگانه واقعی! دقیقا مثل مرسو ! نه احساسی داشت ، نه دیگه هیچ اتفاقی براش شگفت انگیز بود! فقط داشت زندگی می کرد و این براش عذاب آور بود! عذاب اینکه دیگه هیچ چیز خوشحالت نکنه ، انقدر شدیده که حتی  لزوم زنده بودن رو زیر سوال می  بره!  و البته ، مهمتر از هر چیزی این تنها یه حسه ، یه حس که با هیچ منطقی نمیشه گولش زد و به ادامه ی زندگی تشویقش کرد.

یه حس ، مشابه احساسی که سیزیف داشت. احساس پوچی!

آلبر کامو سیزیف رو دوست داشت البته .

می گفت سیزیف یه قهرمانه ، یه قهرمانه واقعی

می گفت اون لحظه ای که سیزیف سنگ رو می رسونه نزدیکای قله و دم رسیدن به هدف ، سنگ از دستش ول میشه ، سیزیف بر می گرده و سنگ رو نگاه می کنه ، نگاه می کنه که چجوری زحمتاش به باد می ره  ، ا. سیزیف از سرانجام کارش آگاهه ، ولی بازم کارش رو ادامه می ده ، به این دلیل سیزیف یه قهرمانه ، قهرمان پوچی

این روزا زندگی سخته

سخت تر از قبلش و چه بسا ، سخت تر از بعدش!

محمد رضا شعبانعلی میگه:

انسان بودن شاید
به معنی تلاش برای بهتر کردن دنیا باشد
هر چقدر هم کوچک
حتی به اندازه ترسیم گلی ساده
بر روی سنگی در بیابان افتاده
جایی که هرگز دیده نخواهد شد.

امل من دلم می‌خواهد پنهونی، یک جمله به انتهای اون اضافه کنم:
همه‌ی آنچه ما به عنوان حیات و زندگی و “عالم هستی” می‌شناسیم، همان سنگ در بیابان افتاده است.

اما به قول شاملو، به هر حال، باید حرمت انسان را حفظ کنیم!