شدیدا دیدن این فیلم رو توصیه می کنم.
توجه: خطر لوث شدن داستان
داستان مهاجرت
داستان پسری است که عاشق زیدان است ، اما مجبور می شود از زیدان بگذرد.
داستان پدری است که عاشق پسرش است ، اما مجبور می شود از پسرش بگذرد.
این سرانجام مهاجرت است.
سرانجامی که به عقیده ی پدر ، ممکن است پسر را تبدیل به زیدان بکند!
دلم می خواد یه اعترافی بکنم
اصن آدم اعتراف که می کنه هااا
سبک میشه
یه باری از بارهاش کم میشه
اصن تصور کنید اگه شخصیت اول داستان جنایت و مکافات داستایوفسکی ، همون اول میرفت اعتراف میکرد. داستایوفسکی بنده خدا هم مجبور نبود انقد کتاب بنویسه.
والاع
اصن من اگه جای داستایوفسکی بودم هااا
عوض نوشتن و این قرتی بازی ها با خیال راحت می گرفتم می خوابیدم.
اصن قضیه همینه
من با وجود اینکه عملا کارم سینماست.
یادم نمیاد رفته باشم سینما و نخوابیده باشم!!!
دیشب که رفته بودم یکی از فیلمای جشنواره فجر رو ببینم ، نصف بیشترش رو خواب بودم.
اصن آقا کدوم آدم عاقلیه که تو یه جای تاریک و ساکت بشینه فیلم ببینه.
کلی کار هست که میشه تو اون شرایط انجام داد.
تازه منی که تو سینما می خوابم بچه مثبتشونم!
اصن آقا ، من سینما می رم واسه اینکه بخوابم.
فیلم میبینم ، که ذهنم آماده ی خواب بشه.
این مساله فقط محدود به سینما هم نمیشه
من تو خونه یا با دوستام هم که فیلم می بینم ، می خوابم.
من، بعد از دقایقی که همه آروم شدن و با تمرکز دارن داستان فیلم رو پیگیری می کنن ، چشمام رو آروم روی هم میزارم و به خواب فرو می رم. اصن آقا جان ، همین که یه فیلم پلی میشه ، انگار که به من یه دز بالا داروی خواب آور زده باشن ، آروم و بی صدا و بدون اینکه برای کسی جلب توجه ایجاد کنم ، به خواب فرو می روم.
بین خودمون بمونه ، ولی حتی همین الان هم خوابه خوابم.
دلم می خواد یه گوشه ی دنج پیدا کنم و با خیال راحت بتونم بخوابم.
نمی دونم ، شاید چون دارن یه فیلم تماشا می کنم.
یه فیلم به مدت زمان طول عمر بشر.
پی نوشت: همینجوری داشتم خواب و سینما رو گوگل می کردم که به تصاویر جالبی از یه تعداد سینما رسیدم که مردم عوض نشستن روی صندلی ، روی تخت ها دراز می کشن و هم فیلم می بینن و هم می خوابن . با این تفاسیر ، خیلی هم کار و عادت من ، عجیب غریب و غیر عادی نیست یا حداقل دست کم میشه گفت : دیوونه های این شکلی زیادن!
اول از همه باید بگم که تمام اون هایی که فیلم رو روی کامپیوترهای شخصی و حتی تلویزیون دیدن نمی تونن هیچ اظهار نظری راجع به این فیلم بکنن! چون هیچی از این فیلم نفهمیدن! به معنی مطلق کلمه ، هیچیه هیچی!
حتی من هم که این فیلم رو روی پرده ی عادی دیدم نمی تونم بگم خیلی چیز خاصی فهمیدم !
این فیلم ساخته شده برای پرده ی عریض آی مکس .
ساخته شده برای جلوه گری تصویر روی یک اسکرین بسیار بزرگ
ساخته شده تا نشون بده عظمت و قدرت سینما رو
این فیلم رو باید با حواس کامل دید
وقتی که اطرافت کامل سیاهه و تو هستی و ساحل دانکرک
صدای فیلم
صدای گوشخراش اسلحه
هواپیما و همه چیز آدم رو منکوب می کنه
و از طرفی
موسیقی شاهکار فیلم
روی تمپوی ساعت ، ضربان قلب ، کشیدن چیزی روی جسمی سخت و ... همه و همه تو رو معلق نگه می داره
مثل اتفاقی که برای ساحل نشینان دانکرک میوفته
معلق در فضایی که هرلحظه آلمان ها می تونن بهشون حمله کنن ، ولی نمی کنن!!! و اون ها به طرز عجیبی سالم از مهلکه بیرون میان
از طرفی فیلم ، یک داستان ضد جنگ هم هست. داستانی نه درباره ی یک حمله و پیروزی بزرگ ، داستانی نه حتی درباره ی یک دفاع جانانه!
نه
داستان علی رغم تصور خودم قبل از شروع فیلم ، جز لحظاتی خالی از صحنه ی خفن و بزرگ اکشن یا هر چیزی شبیه به اینه
داستان ، داستان قتل عامیه که صورت نمی گیره
داستان آدم هاییه که کشته نمی شن
نولان رو میشه در زمره ی فیلمسازان ایده اولوژیک دسته بندی کرد ، پس حتما ته فیلم نولان حرفش رو می زنه
اونجایی که سربازان جبهه ی دانکرک دارن با قطار برمیگردن به خونه هاشون و یکی از سربازا به اون یکی میگه روزنامه رو بخون! چون جرات نمی کنه خودش بخونه و بفهمه که همه تو کشورشون دارن به اون ها میگن ترسو! اما بر خلاف تصور اون هیچکس به اون ها نمی گه ترسو ، در انگلیس برای اون ها جشن میگیرن و همه از اون ها تعریف می کنن ، از طرفی نمای هواپیمای آتیش گرفته ی انگلیسی ها رو می بینیم و خلبانی که دستگیر میشه!
داستان داستان جنگ و خونریزی نیست!
دانکرک اصلا فیلم جنگی ای نیست!
فیلمیه درباره ی بقای نوع بشر!
همین!
نولان هم بنظرم اگه می خواست جای یه نفر باشه و حرف بزنه ، جای اون پیرمرد نابینایی می بود که به سربازای نجات یافته از دانکرک پتو می داد و ازشون تشکر می کرد ، بدون اینکه نگاهشون کنه!
(راستش از اینجا به بعد نقل به مضمون نیست ، چون واقعا دقیق یادم نمیاد چی گفت ، ولی یه چیزی تو این مایه ها بود)
یکی از سربازا که این حرکت رو می بینه به اون یکی می گه این چرا داره بدون اینکه ما رو ببینه از ما تشکر می کنه ، ما که پیروز نشدیم؟!
اون یکی بهش می گه :" از نظر اون همین که بودیم کافیه!"
و اما نظر من:
کار نولان به عنوان ساخت فیلمی پرهزینه در هالیوود ، بدون اینکه هیچ باجی بدی ( فیلم حتی بازیگر زنی به اون معنی نداره که بخواد اوروتیک باشه / فیلم خیلی کم از صحنه ی نبرد خشن و جنگ و خونریزی بهره می بره) شاهکاره
نولان شاید تنها کسیه که می تونه در هالیوود و با بودجه های هالیوودی فیلم تجربی بسازه! اونم یه فیلم ضد جنگ
به طور کلی و فارغ از نتیجه ، تلاش نولان باعث شدع فیلمی ساخته بشه که به ذات سینما خیلی نزدیک تره ، این فیلم رو باید در سینما دید ، شاید نولان بتونه آغاز گر موجی باشه که باعث زنده موندن و رشد دوباره ی سالن های سینما در مقابل شبکه نمایش خانگی باشه
اما با ذکر تمامی این نکات ، می خوام انتقادات شدید خودم رو از فیلم آغاز کنم:
فیلم سرشار از ایرادات فیلمنامه ایه ، یه جاهایی حتی منطق درستی هم درکار نیست ، هرچند که نوشتن داستان راشامون طور قطعا کار راحتی نیست و برادران نولان نشون دادن علی رغم ایده های فوق العاده ای که همیشه در فیلم هاشون دارن ، هنوز نمی تونن یک فیلم نزدیک به بدون اشتباه ( فیلمنامه ی بدون اشتباه در طول تاریخ نداشتیم ) بنویسن
فیلم تلاش می کنه به فضای آثار کوبریک نزدیک بشه و خبری از داستان ، به اون سبک و سیاقی که ما از نولان انتظار داریم در این فیلم وجود نداره ، یعنی مطابق معمول ما با چند شخصیت و روابط محمود اون ها در طول فیلم طرف نیستیم ، بلکه با یک اتفاق و یک لوکیشن به نام دانکرک طرفیم که راستش مثلا من خودم با آدم ها می تونم همذات پنداری کنم ، ولی راستش تا حالا که نتونستم با هیچ لوکیشنی ، علی الخصوص لوکیشنی مثل دانکرک در اون ور دنیا همذات پنداری کنم.
به این دو دلیل و احتمالا خیلی دلایل دیگه که خارج از فهم منه ، بنظرم فیلم دانکرک کار نمی کنه ، مخاطبای عادی نمی تونن باهاش ارتباط بگیرن و این بنظر من ، ینی باخت
بنظر من دانکرک فیلم خوبی نیست
هرچند جاه طلبانه است و ممکنه پایه ای باشه برای اتفاقی بزرگتر
میگفت تنها چیزی که میتونه کمر یه مرد رو خم کنه ، یه زنه
میگفت مرد که غم داره ، ینی یه دنیا غم داره
میگفت دور از مردونگی و مروته
دور از مرام و معرفته
دور از لوتی گری یه که آدم خیانت کنه
میگفت قبل از این جریان ، من بودم و یه طوطی
حالا هم همون منم و همون طوطی
ولی خب نه من دیگه اون آدم قبلی ام
نه اون طوطی دیگه طوطی قبل هه
نمی گفت
ولی همه که می دونستن اون تنها لوتی واقعی این شهره
نمی گفت
ولی تو دلش می گفت که وقتشه که بره
وقتشه برای همیشه بره
نمی گفت
و کمتر کسی هم می دونست که داش آکل دم آخری گفت:
"مرجان ، عشق تو منو کشت"
پ.ن : بینظیره موسیقی منفرد زاده در این فیلم موسیقی داش آکل
لحظاتی که فقط باید لمسشون کرد، بوشون رو استشمام کرد و در هواشون تنفس کرد تا حسشون کرد .
شیطنت ها و کشفی که یک جریان عاشقانه رو واقعی می کنه ، کشف همدیگه ،رقص و پایکوبی، بازی های بدون کلام که شمایل تئاتر های فیزیکال فوق العاده رو داره و تعدادی لحظه ی محصور کننده ی واقعی
مثل زمانی که یک زوج با خودرو میرم وسط بوفالوها ، ماشین رو خاموش می کنن و ساکت ، بالای سقف ماشین میشینن تا بوفالو ها بیان نزدیک ، تا بتونن حسشون کنن
فیلم مملو از صحنه ها و نمایش های این شکلیه. طلوع و غروب چشم نواز خورشید ، مزارع گندم و دویدن و رقصیدن در مراتع مسحور کننده تنها بخشی از نماهای بسیار زیبای فیلمه
فیلم ، نماهای داخلی پرحرارت هم کم نداره و خانه ی شخصیت های فیلم یکی از یکی زیباترین و مناسب ترن ، نماهای ضدنور،قاب در قاب و حرکت های دوربین فیلم های ترنس مالیک هم که همیشه شاهکاره.
شاید اگر می خواستم طبق معمول نق بزنم میگفتم این که فیلم نیست! یه سری نمای خوشگل! با یه سری نریشن! خب که چی مثلا ! آخه این چه نحوه ی داستان گوییه! چرا این ترنس مالیک انقد همه ی داستاناش استایل کلید اسراری دارن!!!( منظورم از این حرف این نیست که خدایی ناکرده سطح داستان هاش در سطح داستان های کلید اسراره!!! منظورم اینه که مضمونا خیلی آدم اخلاق گرا ، اون هم از نوع خیلی واضح و رو اش هه ) یا اصن چرا برخلاف فیلم های خارج از جریان اصلی اینجوری ، چرا بازیگرا ، نورها ، لباس ها ، عطرها ، خونه ها ، اصن همه چی انقد خوشگل لاکسچری و گرون و تجملاتیه! ( خودم میدونم الزاما خوشگل و لاکسچری هم معنی نیستن!!!)
ولی بیخیال همه ی اینا! استثنا نمی خوام غور اینجوری بزنم!
میخوام تعریف کنم! جانانه و حسابی!
زندگی یعنی این! یعنی لمس تک تک همین لحظات عادی ، یعنی همین شناخت و کشف و شهود ، یعنی همین تک لحظه هایی که زندگی بعضی آدما حتی یه دونه اش رو نداره
زندگی ، یعنی فرصتی برای کشف همدیگه ، برای کشف خویشتن
زندگی ، تو اون تک لحظه هایی خلاصه میشه که انگار خیلی هم زمینی نیست! انگار یه چیزی فراتر از توعه که داره اون لحظه رو رقم می زنه
زندگی ، ینی هجوم آدرنالین در رگ هات ، وقتی می چرخی ، می دوی و می رقصی
ینی وقتی تو دست کسی رو که دوست داری گرفتی و نمی تونی هیجان و گرمای تک تک سلولات رو ساکت کنی! با خودت می گی: نکنه بفهمه! اصن بفهمه! والا! چه ایرادی داره!
خلاصه ، به سوی شگفتی پر از شگفتیه
پر از لحظاتی که از تجربه و لمس تک تک اون ها بعید می دونم که به راحتی سیراب شید ، انقدر که این لحظات خوبن و شگفتی ساز
اما در کمال شگفتی این فیلم اصلا فیلم خوبی نیست!
پ.ن: امروز یه فیلم دیگه هم دیدم به نام "زیر آسمان برلین"
زیر آسمان برلین هم مثل داستان لمس لحظه ها بود. لمس لحظه هایی که خیلی ها ی دیگه ، حتی فرشته ها هم به داشتنشون غبطه می خورن! فقط کافیه یه جوره دیگه به قضیه نگاه کنیم. فقط کافیه لمس کنیم لذت این لحظات به ظاهر عادی زندگی رو . فقط کافیه یه جور دیگه به زنده بودنمون ، به تمام کارهای روزمره مون ، به داست داشتن و دوست داشته شدنمون ، به زیبایی پدر ، مادر و برادرمون ، به عاشق شدنمون ، به کارمون ، خونه مون ، کشورمون ، صدای خیابون ، مردم
فقط کافیه به زندگی یه جور دیگه نگاه کنیم. هرچند که انقدر کار سختی هست که کمتر انسانی میتونه این کار رو انجام بده شاید سهراب سپهری و چند نفر دیگه فقط!
بابا شمل ، یکی از فیلم های کمتر دیده شده ی زنده یاد علی حاتمیه که در سال 1350 ساخته شده و البته حداقل با اون مجموعه فیلم ها و سریال هایی که گاه صدا و سیما از او پخش میکنه،تفاوت های اساسی داره
باباشمل فضایی بسیار نزدیک به حال و هوای فیلم فارسی ها دارد و اگر قرار باشد دسته بندی صورت گیرد، قطعا در دسته ی فیلم فارسی ها قرار می گیرد.
نه بخاطر موزیکال بودن و داشتن صحنه های رقص و گاهی تا اندازه ای اوروتیک و منطق و خط داستانی بند تنبونی آن ، بلکه بخاطر میزانسن و کلا استایل فیلم که بنظر می رسد خیلی زمانی برای آن صرف نشده و حتی تولید و نگارش فیلم هم در استیل فیلم فارسی انجام گرفته!
اما چند نکته باعث می شود این فیلم از سایر فیلم فارسی ها چند گام جلوتر باشد:
1) استفاده از پوشش جالب توجه قجری و ارایه دادن بخش هایی از فرهنگ داش مشتی ها و لوتی ها ، البته به شکل بسیار بد و ساده لوحانه ای
2) استفاده از تیم شهر قصه که به خلق فضا تا اندازه ای کمک کرده
3) ریتم ضربی جالب توجه کار
4) دست گذاشتن روی موضوع شمل ها و شمل خوانی که کمتر کسی آن را می شناخت.
هرچند که خیلی توصیه نمی کنم این فیلم را ببینید و خودم هم به دلایل دیگری باید این فیلم رو می دیدم، اما بنظرم شنیدن شهر قصه ی بیژن مفید می تونه خیلی مفید باشه!!
راستش تقریبا تو یه فضا هستن.
دیروز فرصتی دست داد تا بلاخره دو فیلم علی احمد زاده که جنجال زیادی هم در رسانه های سینمایی و حتی سیاسی! مختلف به پا کرده بود رو ببینم و دلم نیومد راستش نظرم رو
صرفا به عنوان کسی که سینما رو به شکل جدی دنبال میکنه اینجا ننویسم. وگرنه حقیقتا نه ادعای منتقد بودن دارن و نه ادعای صاحب نظر بودن در این زمینه
مادر قلب اتمی
اولین نکته ای که باید بهش اشاره کنم اینه که با یک فیلم عادی سر و کار ندارید! اصلا و به هیچ وجه!
اما به این معنی نیست که این فیلم، حتی برای طبقه ی عادی شهری جذاب نخواهد بود! خصوصا برای بچه های طبقه ی متوسط و بالاتر شهر های بزرگ!
داستان معلومه از اون جنس داستان هاییه که خود علی احمد زاده باهاش حسابی تجربه ی زیستی داره!
داستان یه تعداد بچه پولداره مست و چته! تو یه شب تهران!
البته ، هیچ کدوم از حرفایی که زدم اصلا منظور منفی نداشتم دربارشون ، اتفاقا بنظرم فیلم خوبیه و تونسته این داستان را تا حد قابل قبولی دربیاره
داستان اشاره به آلبوم و آهنگ مادر قلب اتمی پینک فلوید داره و کلا خیلی شبیه فیلم کم خرج های آمریکاییه ، البته ، ورژن ایرانیش
فیلم خیلی جاها روی خطوط قرمز میره و بنظر میومد یه جاهایی کاملا دیگه خط قرمزها رو رد می کنه که البته در بخش هایی بنظر میرسید که سانسور شده و فیلم دچار تغییراتی شده
خصوصا فیلم نیمه س اول درخشانی داره که واقعا خیلی می توجه نمیشم چرا و بنا به چه علتی اون ریتم ادامه پیدا نمی کنه و تبدیل میشه به یه فیلم شعاری؟
احمد زاده ی نیمه ی اول رو از وسط همون کارکتر های گیج و منگش میشه گفت که از بعضی نماها و .. اش معنا داشته! اما ناتوان از گفتنشونه!
بنظرم فیلم یه جای خیییلی بزرگی ضربه ی خییییلی مهمی می خوره!
دقیقا همون جایی که من خودم مشکل دارم و حل کردن این مشکل اگه متوجه اش باشی خیلی سخته ، اگه نباشی که کلات پس معرکه است!
این مشکل در وصله پینه ای بودن فیلمه!
یه حس نبودن و یه دست نبودن فیلم!
انگار که کارگردان هم موقع نویسندگی اش و کارگردانی اش مثل کارکترهاش چت بوده و یه سری اوهام باحال و بعضا خیلی سینمایی داشته فقط که توهم ربط دار بودن و منسجم بودنشون رو داشته!
حتی اگر اندک امیدی هم به اشتباه بودن حدس هاتون ممکنه داشته باشید می تونید مصاحبه ها و فیلم قبلی این کارگردان ، یعنی مهمونی کامی رو تماشا کنید.
از مصاحبه ها که معلومه واقعا کاگردان پرته و علی رقم اینکه میگه کارکتر های فیلمش رو از رییس جمهور سابق وام گرفته!
من خودم که یاد دیالوگ های شعاری علی احمد زاده می افتم ، حسی که میگیرم کاملا با احساساتم از رییس جمهور قبلی یکیه
خلاصه ، این مصاحبه ها و دیدن فیلم قبلی تمامی امیدهام رو در رابطه با ظهور یک کارگردان جوان مولف رو نقش برآب کرد.
مهمونی کامی
مهمونی کامی یکی از اون معدود فیلم هایی بود که بعد از اینکه محمد شیروانی فیلم هاش رو بدون مجوز ارشاد ، بر روی سایتش بارگذاری کرد ، این فیلم هم که سال ها بود نتونسته بود رنگ پرده رو ببینه و خب مشخصا با توجه به محتای فیلم ، هرگز رنگ پرده رو نمی دید، روی اینترنت بارگذاری شد و مردم می تونستن به راحتی فیلم رو ببینن.
ولی یه حقیقتی که وجود داره اینه که خیلی ها فیلم رو ندیدن یا وقتی دیدن خوششون نیومد. هیچ بحرانی هم رخ نداد و هیچ اتفاق بدی هم پیش نیومد ( قابل توجه مسولان ارشاد)
می دونید چرا؟
چون این فیلم آشغاله ! (قابل توجه آقای احمد زاده)
یه سری آدم که زندگی مزخرفی دارن و ما باید بزور باهاشون همراه بشیم .
نه چون داستان جذابه و نه چون فیلم خوبیه!
چون تهش می خوای ببینی چطور نیروی انتظامی حاضر شده با این آدم ها همکاری کنه؟
می خوای ببینی اینا با چه امیدی از ارشاد تقاضای مجوز کردن؟
می خوای بدونی این آدم های نزدیک به یه سری به اصلاح هنرمند؟! و بازگیر؟! چرا انقد تو هپروتن؟!
اصن چرا انقد چت ان؟!
ینی واقعا بعضی اوقات و بعد از دیدن بعضی فیلما از خودم می پرسم: هدف بعضی آدم ها از ساخت فیلم چی می تونه باشه؟! چیجوری میشه واقعا یه همچین آشغالی رو ساخت؟!
برای منی که لیلا حاتمی رو ، خیلی وقتا بدلایل غیر سینمایی حال و هوای فیلم هاش رو دوست داشتم ، نوشتن درباره ی رگ خواب کمی سخته و احساس میکنیم خصوصا به این دلیل که لیلا حاتمی برای این فیلم جوایز زیادی گرفت ، کمی ممکنه حرف هام دچار جهت گیری باشه
اما دقیقا به همین دلیل از همین جای داستان شروع میکنم .
لیلی حاتمی مثل باقی فیلم هاش بود!!!
بدون اندکی تغییر!!!!!!!!!
یک سوم اول فیلم بنظر من یکی شاهکار بود ، اینکه با توجه به شرایط و محدودیت های ایران بتونی داستان عاشقانه ای انقدر واقعی و ناب خلق کنی وااااقعا هنر می خواد که از همین جا میشه به نویسنده و کارگردان این فیلم جدا تبریک گفت.
جدا که اون لحظه ی خوردن خاک و اون متن که کارکتر کوروش تهامی روی دستمال کاغذی نوشت چقد دیدنی بود.
یا اون لحظاتی که تو فست فود یا داخل تی شرت کوروش تهامی درست شد!!!
تمام اینها نشون دهنده ی تجربه ی زیستی واقعی شخصیت های فیلم با این لحظات ناب بود.
واقعا که چقد حس خوبی داشت یک سوم اول فیلم.
اما از اون به بعد ، داستان خود فیلم هم نمی خواد خیلی به آدم حس خوبی بده ( برای اینکه داستان رو اسپویل کنم هیچی از جزییات نمی گم) این قبول ، ولی خود فیلم هم اصلا فیلم رو به جلویی نیست! بنظرم زیادی منفعل و اعصاب خورد کنه ، هر چند فیلم هنوز لحظات تحسین کننده و حس های درست داره ، ولی اون چیزی که اول بود کجا و این کجا؟!!!!!
راستش من آلبوم موسیقی رگ خواب رو خیلی دوست دارم . اما بنظرم اون قدری که دستشون در انتخاب موسیقی و صداها باز بوده ، به درستی از اون ها استفاده نشده و نتیجه اش
شروعی بی نظیر و ادامه ای قابل تحمل بود!!!
نه یک فیلم رو به جلوی تاثیر گذار ( چیزی که بنظرم واقعا پتانسیلش رو داشت )
البته بخش زیادی از مشکلات به خود فیلمنامه برمی گرده و بعضی بخش ها کلا هیچ کارکردی در داستان نداشتن!
انگار صرفا بودن تا ظاهر پیچیده ای به فیلم بدن!
ولی در کل
رگ خواب ارزش یکبار دیدن رو داره
پیش نوشت : این متن پا نوشتی ظولانی خواهد داشت که شاید از خود متن اصلی جذاب تر و مهمتر باشد.
دیروز فرصتی دست داد تا به دیدن برترین فیلم های کوتاه امسال ایران بشینم.
دروغ چرا
اکثر فیلم ها
خصوصا در ساخت
انقدر خوب بودن که خیلی چیز خاصی نمی تونم بگم!
تنوع لوکیشنی هم بد نبود!
حداقل از سینمای بلند بهتر بود (تعداد زیادی از فیلم ها در جنگل های شمال ، صحرا و مناطق آذری زبان می گذشت)
راستش دیروز داشتم فکر می کردم که آیا من می تونم فیلمی بسازم که از این ها بهتر باشه؟
حقیقتش اینه که در ساخت حداقل خودم می دونم نمی تونم به پای اون ها برسم.
البته به نظرم نقص بسیار بزرگی که فیلم های دیشب داشت ، در پایان بندی های نه چندان تاثیرگزارشون بود. فیلم هایی که تا دقایق پایانی عالی پیش می رفتن،اما در لحظات پایانی که تیم داره خوب حمله می کنه و توپ رو سر دروازه ی حریف می ریزه، انگار هیچکس نیست که گل بزنه! انگار هیچ کس نیست که کار رو تموم کنه و این بازی رو به یاد موندنی کنه!
دقیقا عکس این اتفاق رو در مورد برنده ی اسکار بهترین فیلم کوتاه امسال ، یعنی SING دیدم ، فیلمی خوب که عالی ( البته به نظرم تا اندازه ای شعاری ) تموم شد. ولی خب یه حقیقت ریزی که راجع به فیلم کوتاه وجود داره اینه که چون فیلم کوتاه مخاطب خاص داره ، خیلی وقتا ممکنه یه ذره مخاطب خاص باشه و ایدئولوگ .
راستش الان تنها چیزی که دارم بهش فکر می کنم اینه که برای فیلمساز شدن ، فقط باید فیلم ساخت ! همین!
راستش چند وقت قبل ، برای انجام کارآموزی در یک شرکت بزرگ سرمایه گذاری استارتاپی اعلام آمادگی کردم . کارش تقریبا اون حوزه ای بود که احساس می کردم شاید به علایقم نزدیک باشه و بتونم در اون حوزه هم موفق باشم . اما بعد از گذشتن چند دقیقه تو همون تایم مصاحبه ، مقدار زیادی ترسیدم . راستش بنظرم اومد که من مرد این کار دیگه حداقل نیستم. آدم کار برای دیگران و مطابق نظرشون ، آدم کارهایی عادی و مطابق با نیاز و خواست بقیه ! من می خوام کاری رو بکنم که دوست دارم. کاری رو بکنم که جذابه !
اونجا بود که فهمیدم من اجبارا باید برم سینما! چون تا اینجایی که من فهمیدم یکی از معدود جاهایی که میشه توش دیوونه بازی کرد و ازش پول هم دراورد.
یه فیلمساز واقعی ، فیلم نمیسازه تا صرفا پول دربیاره یا حرف ها و گرایشات سیاسی خودش رو بزور به خورد بقیه بده! اون فیلم میسازه تا اونجوری که می خواد زندگی کنه! اون ترس هاش رو بتصویر میکشه ، چون بهترین راه میده سینما رو برای شکست دادن ترس هاش! اون زندگی ایده آلش رو به تصویر میکشه ، چون این راه رو یکی از بهترین راه ها می دونه برای اینکه بتونه کمی هم اون شکلی زندگی کنه و اون فضا رو لمس کنه ، اون راجع به عجیب قریب ترین ایده هاش فیلم میسازه ، چون می خواد دلیلی داشته باشه برای اون کارها ، یه دلیل که از خیییلی چیزها بزرگتره!
منتظر باشید.
خبرهای خوبی در راه خواهد است.
پ.ن : راستش دلم نیومد از بعضی فیلم هایی که دیشب دیدم نگم براتون، اول از همه می خوام از فیلم " حیوان "برادران ارک بگم که جایزه ی بخش سینه فونداسیون کن رو گرفته بود. این فیلم بدون شک از نظر تکنیک و تا اندازه ای هم داستان شاهکار بود . کارگردانی مسحور کننده ای داشت . اما در کل ، خیلی سلیقه ی من نبود! دومین فیلمی که برام خیلی جذاب بود ، فیلم " دختری در میان اتاق " بود که به زبان آذری هم تولید شده بود و بنظرم جز پایانش که به خوبی باقی فیلم نبود ، داستان پدری که به پول نیاز داره و بدهکاره و به هر طریقی می خواد از دخترش که تاحالا حتی شاید ندیدتش! و در آلمان زندگی می کنه ، پول بگیره ، عااالی بود. اما از همه ی این فیلم ها بیشتر ، فیلم " #ساعت-چهار " بیشتر بهم چسبید ، یه فیلم فانتزی که یه جاهایی واقعا آدم رو یاد آملی می اندازه ( و البته ادای دینی هم به آملی در این فیلم میشه )
جا داره از همینجا به عاطفه محرابی تبریک بگم که تونسته بود فیلمی به این خوبی بسازه ( و البته باب سلیقه ی من ) البته این فیلم هم همونجور که گفتم ، به نظرم از داشتن یک پایان شاخص رنج می برد.
پ .ن 2: امروز که یه مقدار زیادی وقت داشتم ، چنتا فیلم دیگه ی کوتاه هم دیدم. TIMECODE عاااالی بود. یه فیلم واقعی ! فیلمی که می گفت با وجود زندگی های شهری و سرد و بی روحی که داریم ، چطور میشه زنده بود و زندگی کرد . یه فیلم عاشقانه ی بی نشیر سوییسی به نام La femme et le TGV هم دیدم که خیلی خوشم اومد ازش و البته حسرت خوردم که چرا ما ایرانی ها با داشتن این همه سوژه ی باحال و جذاب ، نمی تونیم یه فیلم در این سطح و اندازه ها بسازیم.
این فیلم ها نه شعاری بودن و نه ظاهرا می خواستن حرف خواصی بزن . ولی خیییلی خواستنی بودن!
ماجرای نیمروز، یکی از تنها ( که تا امروز برای من تنها بوده!) فیلم های تولید شده ی امسال بود که نه تنها قابل تحمل بود ، بلکه بسیار بسیار خوب هم بود و من که راستش کلا بامتد فاصله گذاری بین اثر و مخاطب ( خدا از سر تقصیرات این برشت نگذره که یه همچین تعابیری رو اورد و مد کرد!) مشکل دارم و حتی از کار قبلی مهدویان ، یعنی ایستاده در غبار هم اصلا خوشم نمی یومد،ولی انقد از دیدن ماجرای نیمروز و ایده ی پخته تر و به ثمر نشسته تر مهدویان خوشحال بودم که نتونستم احساسم رو تو این نوشته منتقل نکنم.
ماجرای نیمروز با دست گذاشتن رویه یک برهه ی بسیار حساس تاریخی، یعنی سال 1360 و نبرد مسلحانه ی نیروهای مجاهدین خلق با پاسداران و مردم، سعی در روشن نمودن بخش های کمتر گفته شده از آن ایام دارد و الحق والنصاف،کار برای منی که در آن دوران بدنیا نیامده بودم،جذاب و قابل لمس و تحسین برانگیز درآمده است. چرا که داستان بسیار خوب دراماتیزه شده و داری داستان های فرعی حساب شده و موسیقی بجایی است که به ایجاد احساس بهتر در بیننده کمک شایانی می کند.
جالب اینکه خود مهدویان،متولد سال شست است و طبیعتا هیچ خاطره ای از آن روزها به خاطر ندارد، اما این فیلم به قدری خوب است که در لحظاتی حتی از یادمان می برد که بعضی وقت ها ، خیلی پیرنگ ها و شخصیت پردازی ها مناسب نیست . برخی اوقات با یک فیلم خوش ساخت هیجان انگیز هستیم که برخی وقتا ، از روی بعضی مسائل به راحتی می گذرد و مثلا ما کوچکترین دیدی نداریم که مجاهدین خلق چرا آدم می کشند. فیلم فقط با گفتن تعدادی دیالوگ از زبان مسعود راجع به لزوم رسیدگی به جوانان بسیار زیاد عادی که توسط مسعود رجوی و ... گول خورده اند ، سعی می کند جای این سوال ها را باز بگذارد که البته خود جای تایید و تشویق دارد.
در مجموع ، فیلم ماجرای نیمروز ، فیلمی برای سینما و برای مردمی است که دچار هر وادادگی نمی شود و مهدویان همچنان سبک خاص خود را در این فیلم هم ادامه می دهد .
سینمای ما نیازمند سینماگرانی چون مهدویان است. انسان هایی که درک درستی از نیاز مخاطب دارند و با توجه به توانایی های تکنیکال بالای خود می توانند فیلم هایی تولید کنند که واقعا حرف دارد برای گفتن.
باز هم به محمد حسین مهدویان،محمود رضوی و تمام عوامل بسیار پر تلاش و با استعداد فیلم ماجرای نیمروز تبریک می گم.
