آقای روضه سرا
تو ذهن من و هیچ کدوم از بچه های کلاس دوم ابتدایی پیشگام دزفول از خاطر نرفته.
آقای روضه سرا از اون معلم هایی نبود که راحت بگیره و کلاسش هتل باشه
نه اتفاقا
به شدت سختگیر و دقیق بود
هیچ وقت یادم نمیره، من و خیلی از بچه های کلاس هر شب با این استرس می خوابیدم که نکنه کتابی از برنامه ی فردا رو جا بذاریم. واسه همین من معمولا تمام کتاب ها رو می بردم که به مشکل برنخورم!
هیچ وقت یادم نمیره ، درسمون رسیده بود به "خوندن ساعت" ، واسه همین آقای روضه سرا ازمون خواست که فردا با مقوا و قیچی بیایم تا توی مدرسه ساعت درست کنیم.
فرداش من توی سرویس متوجه شدم که قیچی و مقوا نخریدم😨
یادمه انقد گریه کردم تا راننده ی سرویس دلش به رحم اومد و رفت برام قیچی و مقوا خرید.
وقتی اومدم مدرسه ، همه جز یه نفر (جوان دیلاقی به اسم مصطفی) مقوا و قیچی خریده بودن.
آقای روضه سرا هم یه دست کتک مفصل مصطفی رو زد تا یادبگیره چیزی رو فراموش نکنه.
(توی شهرستان هنوز از این قرتی بازیا که نباید بچه رو زد مد نشده بود)
آقای روضه سرا توی کارش جدی بود
خیلی جدی
اما همه ی بچه ها عاشقش بودن
چون آقای روضه سرا هم عاشق بچه ها بود
بچه ها اینو خوب می دونستن
آقای روضه سرا اگه املامون بدون غلط بود و خوش خط بود ، بهمون چهل میداد.
حتی یه بار بهم هشتاد داد!
بابت هر بیست، یه کارت امتیاز و هرچه قدر که کارت امتیازامون بیشتر بود ، بهمون جایزه های مختلف می داد.
تازه ، این به جز جایزه هایی بود که اگه مشقامون رو زود می نوشتیم بهمون می داد.
یادمه یه بار جایزه ی زود نوشتنم این بود که منو کشید کنار و عکس یه گربه بهم نشون داد.
اما گربه هه عادی نبود
یه گربه ی سه سر بود!
بعدم یه داستانی ردیف کرد درباره ی اینکه واسش از تهران گربه ی سه سر اوردن و تهران گربه ی سه سر زیاده!
(حالا بگذریم از اینکه ما هر سال تابستون که تهران میومدیم ، من در به در دنبال گربه های سه سر می گشتم!)
آقای روضه سرا داستان زیاد می گفت
شاید واسه همینم دوسش داشتیم.
یادمه روز اول کلاس دوم ، معلم کلاس اولمون (آقای باقری) اومد داخل و خاطره ی نجات خودش از داخل یه تانک عراقی توسط آقای روضه سرا (که میگفت چتربازا بوده) رو برامون تعریف کرد.
البته ، بعد ها فهمیدم که انگار داستان رو جز ما ، برای استیون اسپیلبرگ هم تعریف کردن. چون بنظر میومد نجات سرباز رایان به طرز غریبی شبیه داستان نجات معلم باقری بود!
راستش،من نمی دونم چقدر هرکدوم از اون داستانایی که آقای روضه سرا واسمون تعریف می کرد، درست بود و نمی دونم امروز چقد به دانش آموزی که آقای روضه سرا می خواست شبیهم.
حتی نمی دونم آقای روضه سرا ، بین اون همه دانش آموز ،هنوز منو یادشه یا نه
ولی یه چیزی رو خوب می دونم
اینو می دونم که اگه اون بچه ها یه روزی به یه جایی برسن
حتما یکی از مهمترین دلایلش به خاطر داشتن معلمی به اسم آقای روضه سراست
معلمی که بهمون یاد داد جدی باشیم و برای هرچی که میخوایم تا آخرین ذره ی وجودمون بجنگیم.
تقدیم به معلمی که هرگز فراموشش نمی کنیم.
پانوشت1: رفتم دزفول که این کتابو به آقای روضه سرا بدم ، ولی هرچی گشتم نتونستم پیداش کنم.
میگم بنظرتون بلاخره یه روزی "شاه گوش می کند" ها به صاحباشون میرسن؟
پانوشت2: راستی ، شما گربه ی سه سر تا حالا تهران دیدید؟
پارمیدا
