دلم برای دنیای کلاه قرمزی و پسرخاله تنگ شده
برای دنیایی که تلخ ترین شخصیتش ، یه دایناسور فانتزی بود!
واسه حمیده خیرآبادی با اون خبه خبه گفتناش
واسه فاطمه معتمد آریای خندون و مهربون
واسه آقای مجری ای که دلش اندازه ی یه گنجیشکه
کلاه قرمزی خرابکاری می کنه و اون زودی می بخشتش
دلم واسه تمام شیرینی ها دوران بچگی تنگ شده
متنفرم از دنیای آدم بزرگا
از سینمای به اصطلاح واقع گرا
سینمایی که من می فهمم
رویاست
فانتزیه
می تونه یه عروسک باشه که هرجایی میره و هرکاری می کنه
هیچکس هم بهش نمی گه : آقا شما که عروسکید!
با خودم بعضی وقتا فک می کنم ، اگه امروز ، یه نفر بیاد در صدا و سیما و بگه مجری تون بیست سال پیش گفت پاشید بیاید اینجا تا باهم برنامه اجرا کنیم، از در گیت صدا و سیما می تونه رد بشه یا نه؟
آقای مجری ، انقد مهربون بود که نگفت فلانی و فلانی بیان و فلانی نیاد. اون همه رو دعوت کرد.
ینی یه روزی میشه که یه پسر یا دختر دیگه هم به آقای مجری بگه: کاشکی من دایناسورت بودم.
