پیش نوشت: این متن یک متن کاملا شخصی است و صرفا برای ثبت در این وبلاگ منتشر می شود.
من شکست خوردم. حرفی که میزنم قبلا گفتنش خیلی سخت و سنگین بود برام، ولی خب، چاره چیه، آدم باید با خودش رو راست باشه. من شکست خوردم.
قدیمیا می گفتن جلوی ضرر رو از هرجا بگیری، منفعته. اما آدم به راحتی نمی تونه تشخیص بده الان اون زمانیه که مصداق این ضرب المثله یا مصداق گر صبر کنی ز غوره حلوا سازی.
من اشتباه کردم و پنج سال از زندگیم رو درگیر ساخت فیلمی کردم که الان یک پروژه ی کاملا شکست خورده است برام و این روزها به صرافت این افتادم که فقط مستند باباکرم رو جمع کنم بره.
سال ها براش زحمت کشیدم، کلی کتابخونه رفتم، کلی کار میدانی کردم، آرشیو کامل سایت های مستند ایرانی رو خوندم. بدون اغراق کتابی درباره ی فیلم مستند به فارسی چاپ نشده که حداقل ورق نزده باشمش. ولی خب، سرانجام همه ی اینکار ها بازم یک چیز بود، شکست.
گاهی وقتا تلاش خیلی زیاد هم ما رو به جایی نمی رسونه. باید همه ی این عکس ها و همه ی این روزهای زندگیم رو بریزم دور و از نو شروع کنم. من اون موقع که این کار رو شروع کردم باید شعور و فهم لازم درباره ی کار و زندگیم رو می داشتم که نداشتم. خدا می دونه امروز دارم چه اشتباه هایی میکنم که پس فردا به خاطرشون پشیمون می شم.
شکست چیز عجیبیه. خیلی واقعیه. پیروزی انگار آدم رو از خودش دور میکنه، ولی شکست، باعث میشه آدم خودش رو بزاره رو به روی خودش و دقیق ببینه.
و این دیدنه، می تونه خیلی ترسناک باشه. انقدی که آدم به خودش بیاد و ببینه دقیقا اون جوری داره زندگی می کنه که هرگز دلش نمی خواست. من هرگز دلم نمی خواست یه آدم گوشه گیر و غیرموفق به لحاظ کاری باشم. اما امروز حداقل پیش خودم باید اعتراف کنم که هستم.
آدمی به کنش و تغییر زنده است، من هم مجبورم. مجبورم از این غاری که واسه خودم درست کرده بودم بیرون بیام. راستش سراسر از خشم و طغیان ام نسبت به خودم و اطرافم. امیدوارم کاری نکنم که بعد ها مثل جریان باباکرم پشیمون بشم. اما چاره چیه. آدم اشتباه می کنه، سعی می کنه خودش رو اصلاح و تطبیق بده و به پیش بره.
منم اشتباه کردم، ولی خب یه عالمه آورده و فهم و شعور هم از اون اشتباه کسب کردم دیگه. اینو که نمی تونم منکر بشم. اما خب این اشتباه این تاوان رو داشت که دیگه بلد نیستم در قسمت درباره ی من وبلاگم خودم رو معرفی کنم. خودم رو گم کردم. آیدی اینستام هم تا دیروز پرایوت بود، اما از امروز تصمیم گرفتم یه چیزایی توش منتشر کنم و خلاصه، به روی همگان بازه.
بدی لحظات اول قبول شکست، اینه که آدم مستاصله و نمی دونه داره چیکار میکنه، فقط می دونه این شرایط رو نمی خواد.
پا نوشت: جالبیش اینه که خودم خیلی وقته نمی تونم هیچ اثری از شیطنت درون این عکس ها ببینم. نمی دونم. شایدم دلیلش گذر سنه، اما هرچی که هست، برام شیرین نیست.
